Ocenę niezdolności do pracy ...

Ocenę niezdolności do pracy wskutek choroby zawodowej, BHP, Orzeczenia Sądu Najwyższego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Wyrok z dnia 3 października 2000 r.
I PKN 5/00
Ocenę niezdolności do pracy wskutek choroby zawodowej należy odno-
sić do pełnego normatywnego wymiaru czasu pracy obowiązującego w zawo-
dzie ubezpieczonego czynnego zawodowo.
Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski, Barbara
Wagner (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 3 października 2000 r. sprawy z wnio-
sku Łucji W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w B. o
wznowienie wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy, na skutek kasacji wniosko-
dawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 3 listopada 1999 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 3 listopada 1999 r. [...] oddalił
apelację Łucji W. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych w Białymstoku z dnia 10 sierpnia 1999 r. [...], oddalającego odwołanie apelują-
cej od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w B. z dnia 12 kwietnia
1999 r., wstrzymującej wypłatę renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z cho-
robą zawodową.
Sąd ustalił, że ubezpieczona, urodzona 5 grudnia 1947 r., pobierała od 1
stycznia 1997 r. rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.
Choroba zawodowa rozpoznana u wnioskodawczyni - przewlekły suchy nieżyt gardła
i przewlekłe obrzękowe zapalenie krtani - nie czyni jej obecnie niezdolną do pracy w
charakterze nauczycielki muzyki. Zgodnie z art. 18 i 25 pkt 3 ustawy z dnia 12
czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy o chorób zawodo-
wych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 40 poz. 144 ze zm.) w związku z art. 134 ust.
1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr
2
162, poz. 1118 ze zm.), prawo do świadczenia uzależnionego od niezdolności do
pracy ustaje, zaś wypłatę świadczenia wstrzymuje się, jeżeli w wyniku badania lekar-
skiego, przeprowadzonego na wniosek świadczeniobiorcy lub z urzędu, ustalono
brak tej niezdolności.
Łucja W. zaskarżyła powyższy wyrok kasacją. Wskazując jako jej podstawę
naruszenie przepisów postępowania, a to: art. 5 KPC „przez zaniechanie udzielenia
powódce występującej w sprawie bez pełnomocnika potrzebnych wskazówek co do
czynności procesowych i pouczenia jej o skutkach prawnych tych czynności i skut-
kach zaniedbań”, art. 232 KPC „przez nie załączenie w celach dowodowych akt
sprawy byłego Sądu Wojewódzkiego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bia-
łymstoku [...]” oraz „przez zaniechanie dowodu z zeznań w charakterze świadka dr.
Zbigniewa B. leczącego powódkę celem wyjaśnienia na jakich przesłankach opiera
swoje rozpoznanie i dlaczego twierdzi, że schorzenie jest trwałe i nie rokuje popra-
wy”, art. 278 § 1 i 279 KPC „przez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego otolaryn-
gologa i specjalisty z zakresu medycyny pracy bez wysłuchania wniosków stron co
liczby biegłych i ich wyboru na posiedzeniu niejawnym przed rozprawą”, art. 286 i
290 § 1 KPC „przez zaniechanie dociekania i wyjaśnienia różnic pomiędzy diagnozą
lekarza leczącego powódkę, opiniami wcześniejszymi innych biegłych orzekających
w sprawie [...]; przez zaniechanie ustalenia czy biegła Marta M. ma kwalifikacje bie-
głego foniatry; w konsekwencji zaniechania zbadania przypadku Łucji W. przez od-
powiedni instytut naukowy”, art. 299 KPC „przez zaniechanie przesłuchania Łucji W.
w charakterze strony celem wyjaśnienia rozbieżności co do ustaleń jej wymiaru go-
dzinowego pracy nauczyciela i tym samym pracy głosem oraz przebiegu chorób gar-
dła w tym krtani i strun głosowych”, art. 382 KPC „przez naruszenie nakazu ustawo-
wego orzekania przez sąd II instancji na podstawie materiału zebranego w postępo-
waniu w I instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym i pominięcie szeregu dowodów
przeprowadzenie, których było wręcz konieczne”, wniosła o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego z dnia 10 sierpnia 1999
r. i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, z roz-
strzygnięciem o kosztach postępowania. W uzasadnieniu kasacji pełnomocnik skar-
żącej uznał ustalenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za „wy-
jątkowo tendencyjne”. Wskazał na rozbieżności występujące między jego rozpozna-
niem a rozpoznaniem lekarza leczącego Łucję W. Opinie biegłych ocenił jako „bez-
wartościową”. Jego zdaniem, przesłuchanie ubezpieczonej w charakterze strony mo-
3
głoby zapobiec błędnym „założeniom”. Nadto podniósł, że Sąd powinien był z urzędu
dopuścić dowód z zeznań świadka – lekarza leczącego powódkę oraz zażądać od
biegłych ustnego wyjaśnienia ich opinii.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżąca jako wyłączną podstawę kasacyjną powołała naruszenie przepisów
postępowania. Zasadnicze zarzuty dotyczą uchybienia przez Sąd przepisom o po-
stępowaniu dowodowym. Oceniając ich zasadność należy mieć na względzie, że
zakres tego postępowania wyznacza potrzeba procesowa, którą stanowi dostateczne
wyjaśnienie okoliczności spornych sprawy (art. 217 § 1 KPC). Ta ogólna reguła okre-
śla (limituje) zakres postępowania, w tym także czas jego trwania oraz dobór środ-
ków dowodowych. Postępowanie dowodowe służy dostatecznemu wyjaśnieniu oko-
liczności spornych i temu celowi jest podporządkowane. Jego dysponentem jest sąd
w takim znaczeniu, że to on decyduje o potrzebie przeprowadzenia dowodu, zarów-
no wskazanego przez stronę, jak i z urzędu. Usprawiedliwioną podstawę kasacyjną
może więc stanowić takie tylko uchybienie przepisom o dowodach, które mogło mieć
istotny wpływ na wynik sprawy.
Zgodnie z art. 232 KPC, strony są zobowiązane wskazywać dowody dla
stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, zaś sąd może dopuścić do-
wód przez nie niewskazany. Przepis ten nie nakłada na sąd żadnego obowiązku, a
zwłaszcza przejęcia roli procesowej strony. Nie zobowiązuje także sądu do dopusz-
czenia wszelkich dowodów wskazywanych przez stronę. W zakresie uchybienia temu
przepisowi skarżąca zarzuciła zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z akt
sprawy [...] oraz z zaświadczenia lekarza Zbigniewa B. Nie jest to zarzut usprawie-
dliwiony zważywszy „potrzebę procesową”. Biegli powołani przez Sąd z urzędu, spo-
rządzając opinię uwzględnili całość dokumentacji lekarskiej, także stanowiącej mate-
riał dowodowy w sprawie [...]. Świadczy o tym między innymi odniesienie obecnego
stanu zdrowia ubezpieczonej do istniejącego w chwili orzekania o jej niezdolności do
pracy w związku z chorobą zawodową. Opinia lekarza leczącego wnioskodawczynię
stwierdzająca trwały i nie rokujący poprawy charakter schorzenia pacjentki, nie pozo-
staje w sprzeczności z ustaleniem, że schorzenie to nie czyni jej niezdolną do pracy.
Według art. 278 § 1 KPC, sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby
biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia
4
ich opinii w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Powołanie biegłych
na posiedzeniu niejawnym powinno, zgodnie z art. 279 KPC, poprzedzać wysłucha-
nie wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru. Art. 278 § 1 KPC nie nakłada
na Sąd orzekający bezwzględnego obowiązku wysłuchania wniosków stron przed
powołaniem biegłych, skoro prawo wyboru biegłego może pozostawić wyznaczone-
mu sędziemu (§ 2). Przepisy dotyczące obowiązku wysłuchania strony co do liczby
biegłych i ich wyboru, odnosić należy przede wszystkim do sytuacji, gdy dowód z
opinii biegłych ma być przeprowadzony na jej wniosek; w rozpoznawanej sprawie
sąd dopuścił ten dowód z urzędu. Gdyby jednak nawet założyć, że art. 279 KPC ma
zastosowanie w każdym przypadku dopuszczenia dowodu z opinii biegłych i jest dla
sądu bezwzględnie wiążący, to uchybienie tak rozumianemu przepisowi nie miało
znaczenia dla wyniku sprawy. Sąd nie jest bowiem nie tylko związany wnioskami do-
wodowymi strony, ale nawet własnymi postanowieniami dowodowymi, które stosow-
nie do okoliczności może uchylić lub zmienić także na posiedzeniu niejawnym (art.
240 § 1 KPC). Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych otolaryngologa i lekarza medy-
cyny pracy - specjalistów właściwych ze względu na schorzenie ubezpieczonej. Nie
jest zasadny zarzut stawiany Sądowi, że ten nie sprawdził czy biegła otolaryngolog
miała uprawnienia foniatry. Lekarz foniatra konsultował orzeczenie lekarza orzeczni-
ka Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w aspekcie możliwości „pracy głosem” ubez-
pieczonej. Opinia biegłych sądowych jest środkiem dowodowym weryfikującym
ustalenia organu rentowego, dokonane na podstawie wiążącego ten organ orzecze-
nia lekarza orzecznika.
Art. 286 KPC przyznaje sądowi kompetencję do żądania ustnego wyjaśnienia
opinii złożonej na piśmie. Przepisowi temu Sąd mógłby uchybić wówczas, gdyby opi-
nia przedłożona na piśmie była niejasna, niekompletna, budziła wątpliwości co do
treści. Opinii biegłych zarzutów takich postawić zasadnie nie można. Była przejrzy-
sta, zupełna, a konkluzja została sformułowana jednoznacznie. Biegli uzasadnili
wniosek o poprawie stanu zdrowia ubezpieczonej w porównaniu z poprzednim bada-
niem, określając na czym poprawa ta polega. Na tym mianowicie, że „schorzenie
krtani nie ma cech zapalnych o charakterze przerostowym krtani, a jedynie zmiany
przerostowe krtani”.
Stosownie do art. 290 KPC sąd może dopuścić dowód z opinii „odpowiednie-
go” instytutu naukowego lub naukowo - badawczego. Ten środek dowodowy ma za-
stosowanie w sytuacjach, gdy wysoce wyspecjalizowana jednostka, autorytetem za-
5
wodowym swoich pracowników, ma spełnić funkcję „najwyższego” eksperta w wyja-
śnieniu wątpliwości i rozbieżności między stanowiskami zajętymi przez biegłych.
Wbrew odmiennemu twierdzeniu pełnomocnika skarżącej, w rozpoznawanej sprawie
nie zachodziła sprzeczność między, zbieżną w konkluzji z orzeczeniem lekarza
orzecznika ZUS, opinią biegłych i leczącego Łucję W. lekarza. Przy tym opinia in-
stytutu nie rozstrzyga sporu co do faktów. Nie jest „super dowodem”, którym sąd roz-
poznający sprawę byłby związany. Podlega ocenie Sądu, w granicach wyznaczonych
w art. 233 KPC, jak wszystkie inne dowody.
Wedle art. 299 KPC sąd przeprowadza dowód z przesłuchania strony wów-
czas, gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub ich braku pozostały niewyja-
śnione okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Sporną w rozpoznawanej
sprawie była okoliczność, czy niewątpliwa choroba zawodowa Łucji W., powoduje jej
niezdolność do pracy w zawodzie nauczyciela. Okoliczność ta została wyjaśniona
dostatecznie do rozstrzygnięcia sprawy przy pomocy dopuszczonych przez Sąd
środków dowodowych. Dla rozstrzygnięcia sprawy nie miała znaczenia okoliczność w
jakim faktycznym wymiarze czasu pracy zatrudniona była wnioskodawczyni. Odnie-
sieniem dla oceny zdolności do pracy danego rodzaju lub w określonym zawodzie
jest tzw. normatywny czas pracy, wyznaczający zatrudnienie w pełnym wymiarze
czasu pracy („na pełnym etacie”). Podobnie bez znaczenia jest fakt, że Łucja W. na-
była prawo do emerytury. Przy ocenie niezdolności do pracy należy uwzględnić bo-
wiem potencjalną możliwość wykonywania zawodu.
Nie jest także uzasadniony zarzut naruszenia art. 382 KPC. Przepis ten nie
nakłada na sąd drugiej instancji obowiązku prowadzenia uzupełniającego postępo-
wania dowodowego. Sąd pierwszej instancji ustalił, zaś sąd drugiej instancji ustalenie
to uznał za prawidłowe i dokonane po dostatecznym wyjaśnieniu sprawy, że „cha-
rakter i stopień zaawansowania” choroby zawodowej rozpoznanej u Łucji W. nie
czyni jej niezdolną do pracy. Sąd nie ma obowiązku prowadzenia postępowania do-
wodowego aż do czasu uzyskania dowodu przeciwnego do już zebranych w sprawie,
ale satysfakcjonującego stronę.
Za ogólnikowy i nieuzasadniony należy uznać zarzut naruszenia art. 5 KPC.
Pełnomocnik skarżącej nie określił jakich potrzebnych wskazówek i co do jakich
czynności procesowych Sąd nie udzielił ubezpieczonej oraz o jakich ujemnych dla
niej konsekwencjach prawnych nie została pouczona. Przede wszystkim zaś jak owe
zaniechania wpłynęły na wynik sprawy. Z treści protokołu rozprawy przed Sądem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

happyhour.opx.pl