Odpornos¦üc¦ü nieswoista

Odpornos¦üc¦ü nieswoista, notatki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Odporność
nieswoista
1.
Odporność
nieswoista




Mechanizmy
odporności
nieswoistej
–
jak
ktoś
na
3.
roku
medycyny
nie
potrafi
wymienić
chociaż
pięciu,

to
ja
sugeruję
związać
swoją
przyszłość
z
medycyną
pracy...
Jest
tabelka
w
Jakóbisiątku.
Mechanizmy
nieswoiste
mają
albo

pokonać
zakażenie

bez
angażowania
wolno
narastającej
odpowiedzi

swoistej,
albo

powstrzymać
rozwój

inwazji
na
tyle,
żeby
odpowiedź
swoista
zdążyła
się
rozwinąć.
Odpowiedź
nieswoista
jest

selektywna

i

nie
wywołuje
autoimmunizacji
.
Fajnie.
Etapy
każdej
w
zasadzie
odpowiedzi
odpornościowej:
1.
Rozpoznanie

patogenu,
2.Miejscowe
zwiększenie
przepuszczalności
naczyń
i

wysięk

zapalny,
3.
Ściągnięcie

do
miejsca
inwazji
komórek
układu
odpornościowego.
Cząsteczki
rozpoznawane
przez
nieswoiste
mechanizmy
odpowiedzi
odpornościowej
zostały
wybrane

przez
miliony
lat
ewolucji
i
najczęściej
są
na
tyle

kluczowe
dla
funkcjonowania
patogenu
,
że
nie
mogą
za

bardzo
mutować
(np.
peptydoglikan
ściany
bakterii)
–
są
to
tak
zwane

PAMP

(pathogen‐associated

molecular
paerns),
charakterystyczne
dla
całych
grup
drobnoustrojów.
PAMP
są
rozpoznawane
przez

PRR

(paern
recognion
receptors).
PRR
nie
są
nakierowane
na
konkretne
patogeny
,
konkretna
odpowiedź
jest
wypadkową
pobudzenia

kilku
różnych
receptorów.
Mają
one

rozproszoną
lokalizację

(na
różnych
komórkach,
nie
tylko
układu

odpornościowego),
wyróżniamy
PRR:

1.
Wydzielan

 


–
najczęściej
opsoniny
ułatwiające

fagocytozę

i
aktywujące

dopełniacz
,
np.:

a)
kolektyny

(MBL,
białka
A
i
D
surfaktantu,
C1q,
konglutynina)
–
były
opisane
przy
dopełniaczu,

b)
pentraksyny

(np.
CRP),

c)
przeciwciała
,

d)składniki

dopełniacza
.
1

2.
Powierzchniowe





a)
Uczestniczące
głównie
w
fagocytozie

–
najczęściej
połączonej
z
prezentacją
„resztek”

drobnoustroju
w
kontekście
MHC
II:
•
receptory

lektynowe

–
jak
wyżej,
wiążą
oligosacharydy,
•
receptory
„
zmiatacze
”
–
obecne
na
monocytach/makrofagach,
rozpoznają:
•
acetylowane
i
utlenowane
lipoproteiny
(oxLDL),
•
anionowe
polisacharydy,
•
fosfolipidy
•
integryny

–
np.
ICAM‐1,
ICAM‐2,

b)
Uczestniczące
głównie
w
aktywacji

–
czyli
receptory

Toll‐podobne

(TLR),
których
jest

kilkanaście
typów.
Indukują
ekspresję
czynników
transkrypcyjnych:

NF‐κB

(kilkadziesiąt

genów
odpowiedzialnych
za
odpowiedź
zapalną)
i

IRF

(interferony).
Reagują
na
wiele
różnych

ligandów,
w
tym
np.
białka
szoku
cieplnego.
Kilka
najważniejszych:
•
TLR4

–
obecny
w
nabłonku
jelit,
dróg
oddechowych,
adipocytach
i
śródbłonku,

odpowiada
za
odpowiedź
odpornościową
we
wrotach
zakażenia,
stymuluje
makrofagi

i
wydzielanie
cytokin/chemokin,
•
TLR9

–
odpowiada
na
niemetylowane
sekwencje
CpG
charakterystyczne
dla
bakterii,

ważny
w
aktywacji

komórek
dendrytycznych

(ekspresja
licznych
receptorów
dla

chemokin,
cząsteczek
kostymulujących
i
MHC,
a
także
synteza
cytokin).

3.
Wewnątrzkomórkowe





–
służą
do
wykrywania
patogenów
wewnątrzkomórkowych,
jak
wirusy,

niektóre
bakterie,
pierwotniaki,
lub
sfagocytowanych
antygenów,
zaliczamy
tu:

a)Niektóre

TLR

(3,
7,
8,
9),

b)Receptory

NOD‐podobne

(NLR)
–
najliczniejsza
grupa
receptorów
wewnątrzkomórkowych,

ma
tak
skomplikowaną
budowę,
że
głowa
siada
i
zaczyna
gorzko
łkać.
Kilka
przykładów:
•
NOD1
i
NOD2

–
rozpoznają
peptydoglikan
bakterii
i
aktywują
NF‐κB,
2
•
Podrodziny

NAIP,
IPAF
i
NALP

aktywujące
kaspazę
1
(modyfikacji
interleukin,
aktywacja

białek
SREBP
prowadząca
do
syntezy
cholesterolu
i
naprawy
błony
komórkowej).

c)
Helikazy
RNA

(RIG‐I,
MDA5)
–
rozpoznają
RNA
wirusów,
mogą
np.
indukować
IFN‐α,

d)
Białka
indukowane
przez
IFN
.
Chemotaksja
Czynnik
chemotaktyczny

–
substancja,
która
przyciąga
komórki
układu
odpornościowego
w
określone

miejsce
(komórka
wykonuje
ruch
w
kierunku
wzrastającego
stężenia
czynnika).
Do
czynników

oddziałujących
na
granulocyty
i
monocyty
zaliczamy
od
metra
i
trochę
czynników,
ale
najważniejsze
to:
•
Anafilatoksyna

C5a
,
•
Leukotrien

LTB4
,
•
FMLP

(N‐formyloMetLeuPhe),
•
Niektóre

chemokiny.
Niektóre
czynniki
chemotaktyczne
od
razu

aktywują

(np.
IL‐8,
FMLP).
Po
aktywacji,
nasilają
się

właściwości
cytotoksyczne

komórek
odpornościowych.
Aktywacja
może

nastąpić
na
wiele
różnych
sposobów,
w
przypadku
komórek
odporności
nieswoistej
następuje
to
pod

wpływem
aktywacji

receptorów
PRR

lub
wydzielania

cytokin
.
Aktywacja

makrofagów

zachodzi
przede
wszystkim
pod
wpływem

IFN‐γ
,
ale
także:
•
MIF
(macrophage
migraon
inhibitor),
•
M‐
i
GM‐CSF,
•
IL‐2,
•
IL‐4,
•
CCL2,
CCL3,
•
TNF.
Aktywacja

neutrofili

zachodzi
pod
wpływem

IL‐8
,
a
także:
•
G‐
i
GM‐CSF,
•
Chemokin
CXC.
3
Procesy
pobudzone
w
aktywacji
makrofagów:
•
przemiany

metaboliczne
,
•
właściwości

bakteriobójcze
,
•
cytotoksyczność

wobec
nowotworu,
•
prezentacja

antygenów,
•
chemotaksja
,
•
fagocytoza

i
pinocytoza,
•
adhezja
,
•
zawartość

enzymów

w
lizosomach,
•
wydzielanie

cytokin

i
innych
czynników.
Zahamowanie
odpowiedzi
nieswoistej

zachodzi
zarówno
przez

samoistne
wygaszenie

z
powodu
braku

sygnałów
aktywujących,
jak
i
poprzez
aktywną
supresję
poprzez:
•
cytokiny

hamujące
(IL‐10,
TGF‐β,
prostaglandyny),
•
endocytozę/złuszczanie

niepotrzebnych
receptorów
aktywujących,
•
wytwarzanie

lipoksyn,
rezolwin
i
protektyn.
2.Układ
dopełniacza




Dopełniacz

–
układ
białek
osocza
biorących
udział
w
odpowiedzi
immunologicznej.
Należy
do
odporności

nieswoistej
,
ponieważ
samodzielnie
nie
rozpoznaje
patogenów,
a
wykorzystuje
do
tego

przeciwciała
.
Najważniejsze
funkcje:
•
opsonizacja

patogenów,
•
chemotaksja
i
aktywacja

leukocytów,
•
zabijanie

komórek
bakteryjnych
i
zainfekowanych,
•
wzmaganie
odpowiedzi

humoralnej
,
•
rozwój

pamięci

immunologicznej,
•
usuwanie
kompleksów

immunologicznych
i
komórek
apoptotycznych
4
Ok.
35
białek
dopełniacza
jest
syntetyzowane
w
różnych
miejscach
organizmu,
m.in.
w
wątrobie,

leukocytach,
śledzionie,
komórkach
śródbłonka
itd.
Składowe
dopełniacza
ulegają

kaskadowej
aktywacji

pod
wpływem:
•
kompleksów
antygen‐przeciwciało
IgG1‐IgG3
lub
IgM
–
w

drodze
klasycznej
,
•
lektyn
(np.
MBL)
–
w

drodze
lektynowej
,
•
braku
inhibitorów
dopełniacza
–
w

drodze
alternatywnej,
Klasyczna
droga
aktywacji
Stan
wyjściowy
:
mamy
kompleks
C1,
który
składa
się
z
odwracalnie
łączących
się
podjestnostek:
•
C1q
–
6
podjednostek,
każda
z
główką
i
ogonkiem
→
razem
dają
cuś
przypominające
bukiet,
•
C1r2s2
–
tetramer.
Proces
aktywacji:
1.Antygen
wiąże
się
z
przeciwciałem
(
IgG1‐3

lub

IgM
),
2.Kompleks
antygen‐przeciwciało
wiąże

C1q

(1
główka
=
1
cząsteczka
IgG,
im
więcej
przeciwciał

obok
siebie,
tym
silniejsza
aktywacja),
3.
C1q

ulega
aktywacji
i

silnie
wiąże
C1r2s2
,
4.
C1r

ulega
aktywacji
do
proteazy
serynowej,
5.C1r
aktywuje

C1s

do
proteazy
serynowej,
6.C1s
rozkłada
krążący
w
osoczu
C4
do

C4a

i

C4b
,
7.C4b
wiąże
się
kowalencyjnie
z
błoną
atakowanej
komórki
i
wiąże
krążący
w
osoczu

C2
,
8.Znany
nam
C1s
rozkłada
C2
do

C2a

i

C2b
,
C2b
„ucieka”
z
powrotem
do
osocza,
9.Powstaje
na
błonie
kompleks

C4b2a

–
proteaza
zwana

konwertazą
C3
drogi
klasycznej
,
10.C4b2a
rozkłada
C3
do

C3a

i

C3b
,
11.Powstaje
kompleks

C4b2a3b

→

konwertaza
C5
drogi
klasycznej
,
12.C4b2a3b
rozkłada
C5
do

C5a

i

C5b

→

KONIEC
ENZYMATYCZNEJ
AKTYWACJI
DOPEŁNIACZA
!
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

happyhour.opx.pl