Ochrona Środowiska wykłady

Ochrona Środowiska wykłady, Biotechnologia, Semestr I, Ochrona Środowiska

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Głównym i podstawowym źródłem zanieczyszczeń jest
imisja
zanieczyszczeń z
powietrza atmosferycznego. Stopień i rodzaj zanieczyszczenia powietrza
warunkuje więc rodzaj degradacji gleby, która może ulegać:
o
Procesowi zakwaszenia
spowodowanego dwutlenkiem siarki i azotu
(kwaśne deszcze) – skutki to ograniczenie i hamowanie rozwoju
mikroorganizmów i roślin, niszczenie tkanek roślinnych, pogorszenie
warunków wegetacji (zniszczenie przyswajalności składników
pokarmowych) zwiększenie mobilności metali ciężkich.
Zanieczyszczenia substancjami ropopochodnymi stanowią
znaczny odsetek zanieczyszczeń organicznych gleb,
substancje te powodują zatykanie porów glebowych,
oklejanie gruzełek glebowych (zniszczenie struktury
gruzełkowej gleb) przyczyniają się do powstania
warunków beztlenowych, sprzyjają procesom
redukującym (redukcja Fe
3+
do Fe
2+
) i oglejaniu gleb, co
dodatkowo pogarsza warunki tlenowe gleb.
Niektóre ulegają biodegradacji.
Powstawanie kwaśnych deszczów:
Mechanizm działania kwaśnych deszczy na rośliny i glebę:

Niszczy aparaty szparkowe

Niszczeniu ulega aparat fotosyntetyczny

Degradacja kompleksu sorpcyjnego

Biologiczne
– źródłem są ścieki bytowo – gospodarcze, ścieki i odpady zawierające
m.in. odchody z hodowli drobiu, trzody chlewnej itd. Zanieczyszczenia tego typu
stanowią zagrożenie epidemiologiczne, gdyż mogą zawierać liczne patogenny
ludzkie i zwierzęce.
Związek między kwaśnymi deszczami, a efektem
cieplarnianym:
o
Niszczenie aparatów fotosyntetycznych -> zniszczenie
asymilacji CO
2
o
Spada odczyn gleby -> więc uwalnia się CO
2
z węglanów
wapnia
PODSUMOWANIE:
o
Procesowi alkalizacji
spowodowanego płynami emitowanymi z zakładów
cementowych (suchy opad) –
skutk
i to naruszenie równowagi
przyswajalnych składników pokarmowych, pogorszenie wegetacji, również
w wyniku osadzania się pyłów na nadziemnych organach roślin – spadek
produkcji.
o
Procesowi zasolenia
spowodowanego emisjami pyłowymi zakładów
chemicznych oraz wodami silnie mineralizowanymi (w tym wodami
kopalnianymi) –
skutki
to pogorszenie właściwości fizyczno – chemiczne
przez tzw. Proces
solonowienia
, czyli zwiększania w kompleksie
sorpcyjnym udziału sodu w stosunku do pozostałych kationów
o
Procesowi skażenia związkami
azotu, fluorem, metalami ciężkimi

Związki azotu
– przy znacznym przekarmieniu stają się
toksyczne, powodują obniżenie odporności roślin na
fitopatogeny

Większe nagromadzenie fluoru
– rozpuszczonego w
wodzie glebowej powoduje niszczenie struktur
krystalicznych minerałów glebowych, destrukcję
kompleksów organomineralnych w glebie, zaburzenia
własności powierzchniowych i zdolności sorpcyjnych
substancji mineralnych gleby

Metale ciężkie
– wysokie stężenie np. cynk, ołów,
miedź, chrom, kobalt, kadm powoduje dezaktywację
biologiczną środowiska prowadzącą nierzadko do zaniku
szaty roślinnej. Niektóre pierwiastki mogą nie wpływać w
sposób istotny na zaburzenia procesów w samej glebie,
lecz zwiększa się ich zawartość w paszach i produktach
rolnych, które spożywają zwierzęta i ludzie, co
doprowadza do różnych schorzeń, Zawartość metali
ciężkich w glebie wzrasta wraz z zawartością cząstek
poniżej 0,02, a przede wszystkim0,002 nm.

Zanieczyszczenia organiczne
– pyły zawierające WWA,
PSB, dioksyny i inne

Zanieczyszczenia zmieniają gleby pod względem chemicznym, fizycznym i
biologicznym

Zwiększone zakwaszenie lub alkalizacja gleb negatywnie wpływa na stan mikrofauny
i mikroflory glebowej. Skutkiem tego jest spadek tempa rozkładu organicznych
szczątków roślinnych, zwierzęcych i tworzenia humusu.

Ograniczony rozwój bakterii azotowych powoduje zmniejszenie tempa nitryfikacji
(utlenianie
NH
3
do NO
2
-
)
głównie przez bakterie z grupy
Nitrosomonas
i
denitryfikacji (redukcja azotanów lub azotu cząsteczkowego, najczęściej przez
bakterie z grupy
Pseudomonas
lub
Nitrocallus
.

Gleby o zmniejszonym odczynie staja się mniej urodzajne, co ujawnia się w
obniżeniu ilości i jakości plonów.

Gleby są układami stosunkowo odpornymi na działanie niekorzystnych czynników
zewnętrznych.

Procesy samooczyszczania zachodzące w glebach są procesami wymagającymi
czasu. Możliwe są one dzięki żyjącym w glebie mikroorganizmom. Przekroczenie
zatem tolerowanej przez nie granicy zanieczyszczeń nie tylko wstrzyma procesy
samooczyszczania, ale może zniszczyć odpowiedzialną za te procesy część
mikrobiocenozy.
37.
Ochrona gleb przed erozją:
Czynniki chroniące:

Utrzymanie szaty roślinnej na terenach zagrożonych

Stosowanie uprawi wieloletnich zamiast jednorocznych

Tarasowanie stromych stoków oraz umocowanie skarpy darniną, krzewami
lub nawet murami oporowymi z kamienia

Otaczanie pól na stokach rowkami opaskowymi w celu zbierania żyznych
osadów

Chronienie jarów i wąwozów przed erozją przegrodami z bali lub kamienia
dla zahamowania energii wody

Prowadzenie dróg małymi spadkami

Odkładanie próchnicy przy robotach ziemnych w celu rozłożenia jej po
zakończeniu robót na powierzchni przeznaczonej do uprawy

Niedochodzenie do zboczy z uprawami na wierzchniowe , zabezpieczenie
granic upraw rowami opaskowymi, progami , udarnianiem i krzewami.

Dla ochrony pól przed wiatrem sadzenie żywopłotów i zadrzewień na
granicach pól, wzdłuż cieków, przy drogach, na uskokach terenu.

Zapobieganie niszczeniu struktury gleby, unikanie monokultur i stosowanie
właściwego płodozmianu.
40.
Antropogeniczne:

Awarie i wycieki - zanieczyszczenia organiczne (np. ropa) i nieorganiczne
(np. amoniak)

Procesy spalania paliw kopalnych i innych (WWA, PCB, metale ciężkie i
inne) … kadm supermobilny zaburza gospodarkę mineralną roślin

Nieprawidłowe stosowanie nawozów sztucznych i pestycydów

Imisja zanieczyszczeń z atmosfery – opad mokry (kwaśne deszcze), opad
suchy, w tym metale ciężkie

Eksploatacja kopalń (wytwarzanie silnie zasolonych wód kopalnianych)

Zabudowa miejska

Składowanie opadów (odcieki)

Zanieczyszczenia komunalne – zawierają detergenty, drobnoustroje, całą
tablicę Mendelejewa i różne związki organiczne.
41.
Ze względu na
charakter czynnika zanieczyszczającego
zanieczyszczenia gleb
dzielimy na:

Mechaniczne
– wprowadzenie do gleby lub na jej powierzchnię
różnorakich słabo rozkładowych ciał stałych o wymiarach cząstek
elementarnych większych od 1 mm. Jest to przede wszystkim:
o
Gruz za zgrupowanych budynków i nawierzchni utwardzanych
o
Opady z budownictwa naziemnego i podziemnego
o
Odpady rozproszone powstałe w wyniku poszukiwań i eksploatacji
surowców skalnych
o
Opakowania metalowe, szklane, ceramiczne i z tworzyw
sztucznych
o
Nieorganiczne odpady z gospodarstw wiejskich oraz części maszyn
i urządzeń agrotechnicznych
o
Części środków lokomocji oraz materiały pozostawione i zgubione
wzdłuż szlaków komunikacji naziemnej
ZANIECZYSZCZENIA GLEBY:
38.
Zanieczyszczenie gleby
– zmiana jej składu na skutek wprowadzenie substancji
chem. (stałych, ciekłych, gazowych, pierwiastków promieniotwórczych) oraz
mikroorganizmów w ilości i formach, które: (+zanieczyszczenia mechaniczne)

Przekraczają dopuszczalne prawem wskaźniki

Wpływają lub mogą wpływać na zdrowie ludzi, estetykę otoczenia, warunki
życia roślin i zwierząt, na klimat lub krążenie materii w przyrodzie i
właściwości biochemiczne gleb

Przekraczają możliwości asymilacji i neutralizacji w środowisku.

Chemiczne
– chemiczne przekształcenia gleb są najgroźniejszym typem
degradacji. Powstają na skutek dostania się do środowiska glebowego
takiej ilości substancji zanieczyszczającej, która nie może być
zneutralizowana przez to środowisko.
39.
Naturalne czynniki zagrażające glebom:
Rodzaje substancji zanieczyszczających gleby:

Organiczne:
o
WWA, PCB i inne związki aromatyczne
o
Nawozy organiczne
o
Pestycydy
o
Zanieczyszczenia naftowe
o
Detergenty

Nieorganiczne:
o
Nawozy azotowe i fosforowe
o
Metale ciężkie – Pb, Cu, Hg, Cd, As i inne
o
Sole – azotany, siarczany, chlorki
o
Pierwiastki radioaktywne

Erozje

Pożary

Susze

Erupcje wulkanów

Powodzie

Wichury

Trzęsienia ziemi
cząstki mineralne i próchnicze. Wiatr naładowany cząstkami, uderzając w glebę żłobi
ją i drąży bądź zasypuje.
o
SZATA ROŚLINNA –
stopień przeciwdziała zależy od ilości
biomasy na jednostkę powierzchni oraz od przestrzennego
rozmieszczenia roślinności ochronnej.

Antropologiczne
o
UKŁAD PRZESTRZENNY UŻYTKÓW
- las i wieloletni użytek
zielony najlepiej chronią glebę. Na pola orne należy przeznaczać
zbocza o spadkach niniejszych niż 20% i dostatecznie dobrej
glebie, czyli miejsca, gdzie nie zagraża zniszczenie gleby wskutek
spływów.
Warunki nasilenia się erozji eolicznej powoduje bardzo często sam człowiek,
pozbawiając duże obszary zwartej szaty roślinnej, prowadząc niewłaściwe zabiegi
agrotechniczne, intensywną gospodarkę rolną.
Skutki erozji wietrznej dla rolnictwa są najbardziej widoczne w odniesieniu do
pokrywy glebowej, gdzie wskutek wywiewania cząstek mineralnych i organicznych
następuje zubożenie poziomu próchniczego i spłycenie profilu gleby, a w wyniku
osadzania piasku nadbudowa profilu jałowym materiałem.
o
UPRAWA PODŁUŻNA
- na zboczach o spadkach większych od
ok. 6% konieczny jest właściwy układ pól umożliwiający uprawę
poziomą. Na zboczach o spadkach większych niż 10% gleba
podczas orki przemieszczana jest przez pług ku dołowi.
Najbardziej niebezpieczna, z uwagi na ułatwianie spływu, jest orka
z góry w dół zbocza. Z tego powodu nie zaleca się uprawy
podłużnej na zboczach o spadku większym niż 20%.
Istotne znaczenie ma również
dobór roślin uprawnych
(od niego
zależy osłona, jaką zapewniają glebie rośliny), a także
częstotliwość orek i innych zabiegów uprawnych. Wieloletnie
rośliny (np., trawy, lucerna) doskonale zabezpieczają przed silnym
nawet spływem. Mniej skutecznie chronią glebę rośliny ozime, jak
żyto, rzepak; jeszcze mniej zboża jare osłaniające tylko przed
spływem letnim. Szczególne zagrożenie stwarza uprawa roślin,
które w okresie silnych opadów nie osłaniają należycie gleby, np.
ziemniaki, buraki, tytoń, kukurydza.
o
UKŁAD DRÓG I INNE CZYNNIKI
– jeśli drogi kierują wodę na
pole lub do wąwozu, to skoncentrowany spływ szybko dokona
zniszczeń. Duże zagrożenie stanowią nieumocnione, wadliwie
wytyczone drogi polne. Szkodliwe poczynania człowieka – kopanie
rowów odwadniających łąki śródpolne ze zbyt dużym spadkiem.
Także niekontrolowana turystyka, czy budowanie drogi lub linii
kolejowej w wykopie, który przecina zbocze. Może to całkowicie
zmienić krążenie wód podziemnych i powierzchniowych, naruszyć
stan równowagi i spowodować nieprzewidziane skutki ujemne.
Trzeba pamiętać, że lepiej jest przeciwdziałać erozji, niż naprawiać jej
skutki.
Procesy eoliczne powodują szkody w uprawach - odsłanianie systemu korzeniowego,
mechaniczne uszkadzanie, zdzieranie lub zasypywanie roślin.
Wyróżnia się trzy główne okresy nasilonych procesów eolicznych: wiosna i jesień
podczas prac polowych oraz zima. z niskimi temperaturami, silnymi wiatrami i
cienką pokrywą śniegu.
Pomimo że erozja wietrzna w Polsce jeszcze nie stanowi I większego problemu
gospodarczego, to w perspektywie należy liczyć się z jej nasileniem, zwłaszcza
wskutek zmniejszenia się powierzchni zalesień i stałego pogarszania się bilansu
wodnego.
36.
Na erozję wpływa wiele czynników:

Naturalne
o
KLIMAT –
rozkład, wielkości i rodzaj odpadów, temp. Im
trudniejsze warunki wzrostu roślin -> tym wzrost słabszy -> tym
silniejsze zagrożenie erozją. Istotny jest, zatem wpływ pory roku
na natężenie erozji. Szkodliwość spływu podczas roztopów zależy
od ilości wody w śniegu, uwilgotnienia gleby podczas zamarzania,
rozkładu śniegu i przebiegu tajenia. Największe szkody czynią
spływy roztopowe na uprawianych zboczach.
o
RZEŹBA TERENU
- natężenie erozji jest zależne od spadku,
długości zbocza, kształtu i ekspozycji stoków. Im teren jest silniej
sfalowany, poprzecinany dolinami, tym spływ wody jest szybszy.
Natężenie erozji jest wprost proporcjonalne do spadku i długości
zbocza, przy czym wpływ spadku jest większy od wpływu długości
zbocza.
o
BUDOWA GEOLOGICZNA I RODZAJ GLEBY
- do cech gleb,
które mają największy wpływ na podatność na erozję należą:
skład mechaniczny, przepuszczalność, pojemność wodna, żyzność
i wreszcie struktura
. Do gleb i skał najbardziej podatnych na
erozję zalicza się less. Zbudowany jest z drobnych cząstek, które
łatwo tracą spoistość pod wpływem wody. Za najbardziej odporne
uważa się gleby szkieletowe, górskie, odznaczające się dużą
przepuszczalnością. Często jednak o rozmiarach strat erozyjnych
decyduje nie tylko podatność gleby na rozmywanie, ale i jej
sposób użytkowania
Im większa przepuszczalność, żyzność i pojemność wodna – tym
mniejsza podatność na erozję.
biologicznych, przywrócenie pierwotnej przydatności rolniczej jest możliwe
poprzez modyfikacje systemu gospodarowania i zarządzania terenem.
proporcji pierwiastków w roztworze glebowym i kompleksie
sorpcyjnym, nagromadzenie nadmiernej ilości pierwiastków i związków
toksycznych pochodzących z misji lub ścieków przemysłowych i
komunalnych, wysypisk śmieci, transportu itp.

Degradacja umiarkowana:
podłoże gruntowe ma znacznie ograniczona
przydatność rolniczą i jednocześnie częściowo naruszone naturalne funkcje
biologiczne a przywrócenie wydajności wymaga zastosowania zabiegów
inżynierskich.
III.
Biologiczne procesy i czynniki degeneracji gleb:

Niekorzystne zmiany składu drobnoustrojów, roślinności i fauny glebowej,
nadmierne zagęszczenie patogenów i szkodników np. wskutek pożarów czy
wprowadzania odpadów, ścieków komunalnych lub osadów pościelowych,
gnojowicy itp.

Zakłócenie sprawnego obiegu składników pokarmowych np. poprzez
wprowadzenie monokultur, które nie zapewniają zróżnicowanego obiegu
pierwiastków (zwłaszcza np. przy braku poszycia w monokulturach
iglastych).

Nie uwzględniania małych, wysypowych zasięgów gleb żyznych, otoczonych
przez siedliska uboższe. Zwiększa to monotonię biocenoz (spadek
bioróżnorodności) i przyczynia się do degeneracji gleb w żyźniejszych
enklawach.

ekologiczne wypłycanie gleb, czyli pojawianie się w profilu glebowym
przeszkód utrudniających lub umożliwiających głęboką penetrację korzeni.

Degradacja ekstremalna:
podłoże gruntowe jest całkowicie
zdegradowane, naturalne funkcje biologiczne i odporność na
zanieczyszczenia są całkowicie utracone.
32.
Czynniki i procesy degradacyjne gleb
mogą mieć charakter naturalny (erozje,
pożary, susze, trzęsienia ziemi), jak i antropogeniczny (zanieczyszczenia,
zniszczenie powierzchni ziemi itp.) Dzielimy je na trzy grupy:
I.
Czynniki i procesy fizyczne:
a.
erozja wodna i eoliczna
b.
niekorzystne zmiany struktury i gęstości gleb wskutek j ugniatania przez
pojazdy i maszyny, oraz udeptywanie przez wypasane zwierzęta i ludzi
c.
niekorzystne zmiany profilowej budów gleb, np. wskutek głębokiej orki
d.
niekorzystne zmiany stosunków wodnych i termicznych gleby np. wskutek
wadliwie przeprowadzonych melioracji w zasięgu lejów depresyjnych.
33.
Erozja GLEB
- procesy niszczenia wierzchniej warstwy gleby przez wiatr (erozja
wietrzna, eoliczna) i wodę (erozja wodna).
Dewastacja wynikająca z przekształceń typu hydrologicznego może sprzyjać
zawodnieniem (wodami napływowymi rozlewiskami lub zbyt dużym
podniesieniem się zwierciadła wód gruntowych) pozbawiającym gleby
powietrza, j powodującym zlewanie się cząstek mineralnych i zanik porowatości
gleby oraz wyługiwanie gleby składników mineralnych, Strukturę gleby niszczy się
podczas drenażu (np. przez wykopy kopalniane) lub intensywnego poboru wody.
34.
Erozja wodna:
Wyróżnia się:
-
erozje powierzchniowa
- zniszczeniu ulega cala powierzchnia i terenu,
-
erozje liniowa
- zniszczenia mają charakter liniowy i mogą 'przejawiać się w
formie erozji: wąwozowej i rzecznej,
-
ruchy masowe
- zniszczeniu ulegają całe obszary, głównie na skutek sił
ciężkości, ale przy współudziale wody. Zalicza się tu następujące zjawiska:
spełzywanie (powolne przesuwanie się dużych mas na stoku), soliflukcja
(zsuwanie się wierzchniej warstwy po głębszej, zamarzniętej warstwie
podłoża), osuwiska (przemieszczenie mas zwietrzejmy na stoku - zazwyczaj
gwałtowne),
-
suffozję
-
(erozja podziemna)
wymywanie materiału glebowego przez wody
płynące podziemnymi korytarzami powstałymi np. w wyniku działalności
kretów lub lisów, może to być również spływ wzdłuż korzeni palowych drzew
Zniszczeniu mogą ulec niekiedy duże obszary terenu, skutkiem są studnie i
podziemne korytarze oraz zapadanie się powierzchni ziemi,
-
abrazje
- zniszczeniu ulega brzeg morski na skutek uderzających fal.
II. Chemiczne I fizykochemiczne procesy i czynniki
degradacyjne gleb:
a.
Zubożenie zasobów próchnicy, która jest zasadniczym sorbentem i
źródłem składników pokarmowych, nośnikiem energii dla heterotrofów
glebowych.
b.
Zubożenie składników pokarmowych np. wskutek brakuj wyrównywania
ich ubytku spowodowanego zbiorem plonu roślin uprawnych lub
pozyskiwaniem użytków leśnych. Jednostronne przenawożenie gleby.
Niekorzystne zmiany odczynu np. wskutek kwaśnych deszczów lub
opadu pyłów nadmiernie alkalizujących glebę, zakłócenie korzystnych
proporcji pierwiastków w roztworze glebowym i kompleksie
sorpcyjnym, nagromadzenie nadmiernej ilości pierwiastków i związków
toksycznych pochodzących z imisji lub ścieków przemysłowych i
komunalnych wysypisk śmieci, transportu itp.
c.
Nie uwzględnianie małych, wyspowych zasięgów gleb żyznych,
otoczonych przez siedliska uboższe. Zwiększa to monotonię biocenoz
(spadek bioróżnorodności) i przyczynia się do degradacji gleb w
żyźniejszych enklawach.
d.
Biologiczne wypłycenie gleb, czyli pojawienie się w profilu glebowym
przeszkód utrudniających lub uniemożliwiających głęboką penetrację
korzeni.
e.
Jednostronne przenawożenie gleby
f.
Niekorzystne zmiany odczyny np. wskutek kwaśnych deszczów lub
opadu pyłów nadmiernie alkalizujących glebę, zakłócenie korzystnych
Jeżeli chodzi o Polskę, to 30% obszaru jest zagrożone erozją wodną, w tym 28%
użytków rolnych i 2% lasów. Erozja o średnim i silnym stopniu nasilenia zagraża
13% użytków rolnych. Są tam niezbędne kompleksowe melioracje przeciwerozyjne)
i 0.5% lasów.
35.
Erozja wietrzna (eoliczna)
to niszczące działanie wiatru, polegające na
wywiewaniu, unoszeniu i zasypywaniu gleby. Uderzający wiatr porywa z gleby
26.
Humus:
Z obliczeń dokonywanych przez FAO (organizacja ds. Wyżywienia i Rolnictwa)
przyjmuje się, że tylko 1/3 całkowitej powierzchni Ziemi może nadawać się do
wykorzystania i jest to górna granica możliwości wykorzystania terenów nadających się
do uprawy.
GLEBA W KRAJOBRAZIE
27.
W materiale glebowym wyróżniamy trzy główne grupy substancji humusowych:

kwasy fulwowe - łatwo rozpuszczalne w kwasach i zasadach, związki
heterogeniczne, składają się z prostych związków o niższej masie
cząsteczkowej,

kwasy huminowe - nierozpuszczalne w kwasach, rozpuszczalne w
zasadach, substancje koloidalne zbudowane z polimerów;

utworzonych z monomerów (jednostek podstawowych) zbudowanych z
aromatycznego rdzenia, mostków łańcuchowych oraz grup funkcyjnych.
Obecność mostków decyduje o porowatej | strukturze warunkującej m.in.
chłonność cząsteczek wody i właściwości sorpcyjne;

huminy - nierozpuszczalne w kwasach i zasadach, na ogól nieaktywne, nie
biorą bezpośredniego udziału w procesach gębowych.
28.
Wszystkie najważniejsze cechy i właściwości gleby zależą od jej miejsca w
krajobrazie. Od topograficznej sytuacji zależą lokalne stosunki wodne, nasilenie
procesów erozji (wodnej i eolicznej), powstawanie zmrozowisk i wiele innych cech.

W krajobrazie antropogenicznym
właściwości gleb modyfikuje
działalność człowieka.

W krajobrazach rolniczych
naturalne krążenie składników biogennych
ulega zakłóceniu. Składniki wynoszone z plonem zostają zastąpione
nawożeniem mineralnym i organicznym. Dodatkowe znaczenie mają takie
czynniki jak mechaniczna uprawa roli, wapnowanie, melioracje itp.
Stosunki wodne w takich układach mogą ulec całkowitej zmianie.

W
krajobrazach przemysłowych
częstym zjawiskiem jest zniszczenie
gleb. W miejscach obfitujących w kopaliny pojawiają się wyrobiska i hałdy,
których rekultywacja jest bardzo trudna. Wokół wyrobisk pojawiają się leje
depresyjne
. Na szczególnie niekorzystne zmiany narażone są wtedy
zbiorowiska roślinności błotnej i torfowiskowej. Przeciwne zjawiska
(podtapianie, zabagnianie) występują na terenach sąsiadujących ze
zbiornikami retencyjnymi.
29.
Zniekształcenie gleb
- wstępna faza degradacji obejmująca stosunkowo niewielkie
zmiany nie sięgające głębszych partii gleby. Dotyczą głównie pogorszenia się
warunków humifikacji i mineralizacji. Skład mineralny stałej fazy gleby pozostaje
nienaruszony.
30.
Degradacja i dewastacja gruntów
- zmiany obejmujące głębsze poziomy
gleby naruszające
względnie trwałe cechy takie jak skład mineralny, przekształcenia
typu hydrologicznego.
28. Funkcje gleby w ekosystemie
1.
Udział i bezwzględny warunek produkcji biomasy w ekosystemach lądowych
(produktywność).
2.
Uczestnictwo w mineralizacji i humifikacji martwej materii organicznej oraz w
magazynowaniu próchnicy.
3.
Udział w przepływie energii oraz w krążeniu i retencji wody i pierwiastków
biogenicznych.
4.
Stwarzanie warunków życia podziemnym organom roślinnym i różnorodnym
drobnoustrojom i zwierzętom.
5.
Działanie filtrujące i buforujące chroniące przed nadmiernym przepływem
pierwiastków i różnych związków pochodzenia antropologicznego do innych
elementów biosfery, a głównie do wód i roślin.
6.
Udział w okresowym przechowywaniu nasion i innych propagul.
7.
Udział w procesach samoregulacyjnych (homeostatycznych), zapewniających
ekosystemom względną trwałość i pewną odporność na działanie zewnętrznych
czynników destrukcyjnych.
8.
Rejestrowanie zmian środowiska glebotwórczego.
Obniżenie (degradacja)
tub całkowita
utrata (dewastacja) wartości
użytkowej gruntu
, w wyniku niekorzystnych zmian rzeźby terenu, właściwości
gleby, warunków wodnych i szaty roślinnej.
Przyczyną może być działalność przemysłowa, agrotechniczna, bytowa człowieka lub
działanie sił przyrody (pożary, susze, erozja trzęsienia ziemi ftp.)
W wyniku obniżenia lub utraty swoich wartości użytkowych grunty
zdewastowane lub zdegradowane wymagają rekultywacji oraz ponownego
zagospodarowania.
31.
STOPNIE DEGRADACJI GLEB:

Degradacja lekka
: podłoże miniowe ma częściowo ograniczoną
przydatność rolniczą, jednak bez naruszenia naturalnych funkcji
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

happyhour.opx.pl