Ocena krajowego programu reform i ...

Ocena krajowego programu reform i programu konwergencji POLSKI z 2012 r, raporty i analizy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
KOMISJA EUROPEJSKA
Bruksela, dnia 30.5.2012 r.
SWD(2012) 323 final
DOKUMENT ROBOCZY SŁUŻB KOMISJI
Ocena krajowego programu reform i programu konwergencji POLSKI z 2012 r.
Towarzyszący dokumentowi:
Zalecenie
ZALECENIE RADY
w sprawie krajowego programu reform Polski z 2012 r. oraz zawierające opinię Rady na
temat przedstawionego przez Polskę programu konwergencji na lata 2012-2015
{COM(2012) 323 final}
PL
PL
 SPIS TREŚCI
2
S
TRESZCZENIE
W 2012 r. zakłada się spowolnienie tempa wzrostu gospodarczego w Polsce w stosunku do
2011 r. Niemniej jednak prognozowany jest wzrost PKB o 2,7%. Stopa bezrobocia ma
nieznacznie wzrosnąć do poziomu 9,8%.
Następuje poprawa w obszarze finansów publicznych. Za sprawą trwałego wzrostu
gospodarczego w 2011 r. Polska zdołała zmniejszyć deficyt budżetowy zgodnie z zaleceniami
Komisji. Polski sejm uchwalił powszechną reformę systemu emerytalnego, która zakłada
stopniowe podwyższanie ustawowego wieku emerytalnego do 67 lat. W innych obszarach
wysiłki reformatorskie były jednak ograniczone, zwłaszcza jeśli chodzi o rynek pracy,
edukację, energetykę i transport i uregulowania.
W perspektywie średnio- i długoterminowej Polska musi zmierzyć się z wieloma
wyzwaniami. Konieczne jest dalsze ograniczenie deficytu budżetowego w celu osiągnięcia
średniookresowego celu budżetowego. Rynki finansowe wymagają stałej uwagi. Największe
obawy w kontekście starzenia się społeczeństwa wzbudza bardzo niski współczynnik
aktywności zawodowej, zwłaszcza wśród kobiet, oraz jakość kształcenia i szkoleń
zawodowych. Widoczna jest również segmentacja na rynku pracy, która dotyka ludzi
młodych. Niski poziom wydatków na działalność badawczo-rozwojową ze środków
publicznych i prywatnych, słabe powiązania między środowiskiem naukowym i przemysłem,
a także mało ambitne osiągnięcia w dziedzinie innowacji wymagają poprawy. Infrastruktura,
przede wszystkim sieć kolejowa i system energetyczny, pozostają słabo rozwinięte. Znacznej
poprawy wymaga wydajność administracji publicznej, system poboru podatków oraz
stanowienie prawa. Nieuzasadnione ograniczenia w dziedzinie usług świadczonych w ramach
wolnych zawodów hamują tempo wzrostu gospodarczego.
3
 1.
W
PROWADZENIE
W maju 2011 r. Komisja przedstawiła siedem zaleceń dla Polski w sprawie polityki w
zakresie reformy gospodarczej i strukturalnej. W lipcu 2011 r. Rada przyjęła zalecenia, które
dotyczyły finansów publicznych, systemu emerytalnego, kształcenia i szkoleń zawodowych,
rynku pracy, energetyki, transportu i deregulacji.
W listopadzie 2011 r. Komisja opublikowała roczną analizę wzrostu gospodarczego z 2012 r.,
w której zaproponowała, w jaki sposób osiągnąć niezbędne powszechne zrozumienie
priorytetów w zakresie działań na szczeblu krajowym i unijnym w 2012 r. W analizie
skupiono się na pięciu priorytetach: sprzyjającej wzrostowi gospodarczemu konsolidacji
fiskalnej, przywróceniu gospodarce normalnej działalności kredytowej, promowaniu wzrostu
gospodarczego i konkurencyjności, zwalczaniu bezrobocia oraz społecznych skutków kryzysu
i modernizacji administracji publicznej. Zachęcono państwa członkowskie do wprowadzenia
tych priorytetów w życie w czasie semestru europejskiego 2012 r.
W tym kontekście w kwietniu 2012 r. Polska przedstawiła aktualizację własnego krajowego
programu reform oraz programu konwergencji, opisując dokładnie postępy poczynione od
lipca 2011 r. oraz plany na przyszłość.
W niniejszym dokumencie roboczym służb Komisji przedstawiono ocenę stanu wdrożenia
zaleceń dla poszczególnych państw z 2011 r., jak również roczną analizę wzrostu
gospodarczego na 2012 r. w Polsce. Określono obecne wyzwania polityczne i pod tym kątem
zbadano plany polityki opracowane ostatnio przez Polskę.
Ogólnie rzecz biorąc, Polska wdrożyła zalecenia Rady jedynie częściowo. Wśród aspektów
pozytywnych można odnotować dynamiczny wzrost gospodarczy w 2011 r. oraz fakt, iż
Polsce udało się obniżyć deficyt budżetowy zgodnie z wymogami określonymi w procedurze
nadmiernego deficytu (i powtórzonymi w zaleceniach dla poszczególnych państw).
Niezależnie od tych ważnych osiągnięć wysiłki reformatorskie były ograniczone, w
szczególności jeśli chodzi o rynek pracy, edukację, energię, transport i uregulowania. W
związku z tym w tych obszarach wyzwania zidentyfikowane w lipcu 2011 r. i powtórzone w
rocznej analizie wzrostu gospodarczego z 2012 r. nie tracą na ważności. W odniesieniu do
systemu emerytalnego Polska przedstawiła główny wniosek dotyczący reformy, której celem
jest podniesienie ustawowego wieku emerytalnego do 67 lat dla mężczyzn (do 2020 r.) i dla
kobiet (do 2040 r.).
Najpilniejsze wyzwania stojące przed Polską dotyczą finansów publicznych, rynku pracy,
rozwoju infrastruktury, innowacji i otoczenia biznesowego. Deficyt budżetowy należy dalej
obniżać, by osiągnąć cel średniookresowy i utrzymać zaufanie rynków finansowych. Bardzo
niski współczynnik aktywności zawodowej jest kolejnym ważkim problemem w
perspektywie średnio- i długoterminowej, biorąc pod uwagę starzenie się społeczeństwa.
Kolejnym wyzwaniem jest ubóstwo i wykluczenie społeczne, mające swój źródło w słabo
funkcjonującym rynku pracy. Wzrosła stopa bezrobocia wśród młodych ludzi oraz daje się
zauważyć segmentację rynku pracy, która dotyka te grupę społeczeństwa. Ponadto
skuteczność administracji publicznej wymaga znacznej poprawy. Niezależnie od znacznych
inwestycji w sieci dróg, infrastruktura w Polsce, w szczególności sieci kolejowe, pozostaje w
dalszym ciągu słabo rozwinięta i stanowi czynnik, który poważnie hamuje wzrost
gospodarczy. Kolejnym istotnym problemem polityki jest niski poziom wydatków na badania
i rozwój oraz słabe wyniki w zakresie innowacji. Wreszcie w świetle utrzymującej się
niepewności na międzynarodowych rynkach finansowych Polska powinna kontynuować
ostrożne i prewencyjne polityki w zakresie regulacji rynków finansowych i nadzoru
finansowego.
4
 Plany polityczne przedłożone przez Polskę są istotne. Położono w nich nacisk na konsolidację
fiskalną, podniesienie wskaźnika zatrudnienia oraz poprawę otoczenia biznesowego. Jednak
w niektórych obszarach, zwłaszcza w odniesieniu do dalszych reform systemu emerytalnego,
plany te mało ambitnie podchodzą do rozwiązania problemów w kompleksowy sposób.
2.
S
YTUACJA GOSPODARCZA I WYZWANIA
2.1. Rozwój sytuacji gospodarczej w ostatnim okresie i prognoz
Przed nastaniem kryzysu finansowego nastąpił wyraźny rozwój działalności gospodarczej w
Polsce za sprawą dobrych wyników działalności wywozowej. Ciągła poprawa
konkurencyjności cenowej i pozacenowej pomogła eksporterom zdobyć udział w rynku i
przyciągnęła znaczne bezpośrednie inwestycje zagraniczne w branżach produkcyjnych.
Dzięki silnemu popytowi krajowemu i lepszemu wykorzystaniu funduszy unijnych państwo
było w stanie przetrwać kryzys finansowy i jego skutki, odnotowując wzrost realnego PKB o
1,7% w 2009 r. i aż o 3,9% w 2010 r.
W 2011 r. nastąpiła znaczna poprawa koniunktury gospodarczej w Polsce. Szacuje się, że
PKB wzrósł o 4,3%. W pierwszej połowie roku silny popyt zewnętrzny był siłą napędową dla
produkcji i prywatnych inwestycji. Ponadto współfinansowane przez UE projekty
infrastrukturalne były kolejnym impulsem dla inwestycji. Za sprawą prężnego rynku pracy
wzrosło spożycie prywatne. Jednakże wraz ze wzrostem napięć na globalnych rynkach
finansowych w drugiej połowie roku spadło zaufanie konsumentów, a konsumpcja prywatna
utraciła dotychczasową dynamikę. Gwałtowna konsolidacja fiskalna, skutkująca słabym
spożyciem publicznym, negatywnie odbiła się na popycie krajowym. Tym samym pomimo
utrzymującego się silnego handlu zewnętrznego, czemu sprzyjało osłabienie waluty,
perspektywy na rynku pracy zaczęły się również pogarszać.
Po spadku w 2010 r. poziom inflacji ponownie wzrósł w 2011 r. Rosnące ceny surowców i
deprecjacja złotego spowodowały wzrost inflacji cen konsumpcyjnych z 2,7% w 2010 r. do
3,9% w 2011 r. Pomimo utrzymującego się wzrostu zatrudnienia, stopa bezrobocia
ustabilizowała się na poziomie około 9,6% w latach 2010-2011, hamując wzrost płac
nominalnych. W rezultacie realne płace utrzymały się zasadniczo na stabilnym poziomie w
ciągu ostatnich dwóch lat.
W przyszłości trwająca obecnie recesja w strefie euro prawdopodobnie w znaczny sposób
zahamuje wzrost działalności gospodarczej w Polsce. Przewiduje się, że realny PKB wzrośnie
o 2,7% w 2012 r. i 2,6% 2013 r. Głównymi czynnikami wspierającymi wzrost gospodarczy w
2012 r. będzie nadal korzystna, choć nieco gorsza, sytuacja na rynku pracy, stały napływ
funduszy unijnych, rosnące inwestycje z sektora prywatnego i wciąż słaba waluta. Oczekuje
się, że w 2013 r. spożycie prywatne zacznie ponownie rosnąć w miarę poprawy sytuacji na
świecie. Niższy popyt krajowy oraz dalszy wzrost handlu zagranicznego mają nieco poprawić
sytuację na rachunku obrotów bieżących. Prognozuje się stopniowy spadek poziomu inflacji
w okresie 2012-2013 w miarę stabilizacji cen żywności i paliw oraz ustępowania
negatywnego wpływu osłabienia waluty.
O ile nie wystąpią niekorzystne zmiany sytuacji finansowej i zewnętrznej, wzrost PKB może
wynieść średnio ok. 3,5 % w latach 2014-2015.
Powinno to doprowadzić do obniżenia stopy
bezrobocia do około 8 ¼% do końca 2015 r. Biorąc pod uwagę niekorzystne zmiany
demograficzne, konieczne będzie podjęcie szerokiego wachlarza reform strukturalnych w
celu utrzymania wzrostu gospodarczego na tym poziomie w perspektywie średnioterminowej
5
   [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

happyhour.opx.pl