Ochrona środowiska (39 stron)

Ochrona środowiska (39 stron),

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
WPŁYW ZANIECZYSZCZENIA ŚRODOWISKA NA ORGANIZMY ZE SZCZEGÓLNYM
UWZGLĘDNIENIEM CZŁOWIEKA
Działalność człowieka w zakresie higieny i ochrony zdrowia od wieków przynosi
pozytywne rezultaty. Osiągnięcia nauk medycznych pozwoliły zwalczyć wiele chorób
powodujących epidemie ( dżuma, cholera, ospa, tyfus i inne) Wyraźnie spadają wskaźniki
umieralności niemowląt. Długość życia zwiększa się w większości krajów świata. Jednak
w miejsce rozwiązanych problemów pojawiają się nowe. Zdrowie jest to „pewien” stan
psychiczny osobnika, uwarunkowany strukturą organizmu i wynikający z równowagi
dynamicznej między organizmem, a środowiskiem. Niezwykle dynamiczne zmiany
środowiska, powodujące zaburzenia prawidłowych relacji między organizmem a
warunkami życia, stały się w ostatnich dziesiątkach lat szczególnym zagrożeniem zdrowia
ludzkiego. Gatunek ludzki wyrósł ze środowiska przyrodniczego i jest z nim związany
przez powietrze, wodę i pokarm. W toku ewolucji przystosował się do naturalnej
zmienności chemicznych i fizycznych parametrów tych elementów środowiska. Niestety,
negatywne zmiany antropogeniczne środowiska zaczynają przeważać nad zdolnościami
adaptacyjnymi ludzi. Nadal poważnym zagrożeniem zdrowia są czynniki biologiczne –
organizmy chorobotwórcze i pasożytnicze. Nie są to czynniki specyficzne dla obecnej
epoki, lecz na rozprzestrzenianie się chorób ma wpływ sposób organizacji i wykorzystania
przestrzeni, ogromne ilości odpadów i ścieków. Choroby zakaźne, pasożytnicze i
niedożywienie stanowią zagrożenie dla około 1/3 ludzkości. Najważniejszą
antropogeniczną przyczyną zagrożenia ludzkiego zdrowia jest zanieczyszczenie
środowiska substancjami chemicznymi. Człowiek współczesny wyprodukował już, co
najmniej 50 tys. i co roku produkuje ponad tysiąc nowych syntetycznych związków
chemicznych, które nie występują w przyrodzie. Skutki zdrowotne wielu z nich są bardzo
słabo poznane. Szkodliwość innych stwierdzono, szczególnie tych o właściwościach
mutagennych, teratogennych i rakotwórczych, dopiero po wielu latach stosowania.
Zagrożenie zwiększa ignorancja społeczeństwa, które trudno przekonać o szkodliwości
pewnych substancji, nawet wówczas, gdy naukowcy dysponują dowodami. Człowiek
zanieczyszcza środowisko również substancjami naturalnymi w nim występującymi.
Nieumiejętnie je wykorzystując – w nieodpowiednich miejscach i w zbyt dużych ilościach
– stwarzając zagrożenie dla zdrowia i życia. Choroby mogą być także wynikiem
oddziaływania czynników fizycznych: hałasu, promieniowania jonizującego czy
elektromagnetycznego.
Choroby cywilizacyjne są następstwem bezpośredniego lub pośredniego oddziaływania
czynników chorobotwórczych charakterystycznych dla współczesnej cywilizacji, takich
jak: nieustanne napięcie przy małej ruchliwości, konflikty wynikające ze złożoności
stosunków społecznych, złe odżywianie, substancje chemiczne i promieniotwórcze, hałas.
Zalicza się do nich nowotwory, nadciśnienie, alergie, astmę choroby wrzodowe żołądka i
dwunastnicy, zaburzenia słuchu, nerwice, miażdżycę i jej konsekwencje w postaci
zawałów i wylewów krwi do mózgu. Największe nasilenie tych chorób notuje się w
krajach najbardziej rozwiniętych, o najwyższej stopie życiowej mieszkańców. W krajach
najuboższych nadal dominują choroby zakaźne, wywołane przez pasożyty oraz związane
ze złym odżywianiem.
Negatywne skutki oddziaływań zmienionego środowiska na zdrowie i życie ludzi można
podzielić na trzy kategorie. W tym największe zagrożenie stwarza druga kategoria
obejmująca choroby będące bezpośrednim następstwem niewłaściwego odżywiania lub
zanieczyszczenia środowiska substancjami chemicznymi, promieniowaniem jonizującym,
hałasem i wibracjami. Należą do nich uszkodzenia narządów wewnętrznych ( w tym
układu nerwowego), czynnościowe zaburzenia biologicznych reżimów prawidłowego
funkcjonowania organizmu. Najbardziej znamiennym przykładem jest wzrost
zachorowalności na raka. Do najsilniej działających czynników rakotwórczych należą:
wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne, różne rozpuszczalniki organiczne
emitowane przez przemysł chemiczny, chlorowcopochodne węglowodorów, azbest,
metale ciężkie, związki fluoru, promieniowanie jonizujące. Nowotwory mogą ujawniać się
po kilku, a nawet kilkudziesięciu latach od kontaktu z czynnikiem rakotwórczym.
DROGI ODDZIAŁYWANIA ZANIECZYSZCZEŃ ŚRODOWISKA NA ORGANIZM
LUDZKI
.
1
Zanieczyszczenia dostają się do organizmu człowieka różnymi drogami. Wzajemne
powiązania wszystkich elementów środowiska powodują, że zanieczyszczenia
któregokolwiek z nich wywiera wpływ na zdrowie ludzi.
Najwięcej niebezpiecznych związków i pierwiastków chemicznych przenika do ustroju
człowieka drogą pokarmową. Zmiany chemizmu wody, gleb i powietrza prowadzą do
nadmiernej koncentracji substancji toksycznych w diecie. Szczególnie niebezpieczne są
te, które łatwo przenikają do łańcuchów pokarmowych i kumulują się w organizmach
żywych. Do pokarmów i napojów dodawane są substancje konserwujące, barwiące i
smakowe, nie zawsze obojętne dla zdrowia. Do produktów spożywczych zanieczyszczenia
dostają się także w toku przetwórstwa lub dystrybucji. Oddziaływanie zanieczyszczeń
przedostających się do organizmu drogą pokarmową potęguje fakt, że z akumulacją
jednych substancji w organizmach żywych wiąże się niedobór innych. Zjawisko tzw.
antagonizmu powoduje, że pierwiastek znajdujący się w nadmiarze wypiera ze
środowiska glebowego inne, powodując zaburzenie proporcji mikroelementów w
pokarmie.
Zanieczyszczenia chemiczne mogą również dostać się do organizmu przez układ
oddechowy. Wraz z powietrzem wchłaniamy gazy, pył, ołów, pary rtęci, azbest i wiele
innych niebezpiecznych substancji. Pojawiają się wówczas porażenia dróg oddechowych,
astma, skłonność do przeziębień, chroniczny bronchit, rozedma płuc, choroby serca, rak
płuc oraz zakłócenia i uszkodzenia centralnego układu nerwowego.
Znacznie słabsze jest natomiast oddziaływanie zanieczyszczeń przez skórę.
ZANIECZYSZCZANIE WÓD
.
Czysta woda w rzekach jest niezbędna do życia zarówno dla ludzi, jak roślin czy zwierząt.
Używa się jej do picia i nawadniania pól. W środowiskach wodnych żyją rośliny i
zwierzęta.. W wielu krajach ścieki miejskie spuszczane są prosto do rzek i choć normalnie
ścieki te rozkładają się w sposób naturalny, to zbyt wielkie ich stężenie może zabić
wszelkie żywe istoty i powodować rozprzestrzenianie się chorób. Zakłady przemysłowe,
położone nad brzegami rzek, często wykorzystują wodę do chłodzenia i innych celów. Dla
niektórych z nich wypompowywanie ścieków do rzek jest bardzo wygodnym sposobem
pozbywania się płynnych odpadów. Odpady te są bardzo toksyczne, związki chemiczne
takie jak dioksyny dostawszy się do organizmu powodują raka, uszkadzają płód, skórę i
wyrządzają szkody innego rodzaju. Rzeki zatruwane są także przez pestycydy i nawozy
sztuczne, używane w rolnictwie w celu zwalczania szkodników i zwiększania plonów. Choć
w wielu krajach ustanowiono specjalne prawa, by ograniczyć wpuszczanie do rzek
odpadów niebezpiecznych, to jednak niebezpieczne substancje stale przedostają się do
środowiska. Na całym świecie zostało zatrutych wiele rzek i jezior. Wielkie Jeziora na
granicy pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Kanadą otrzymują trujące ścieki z fabryk
znajdujących się nad brzegami. W niektórych rozwijających się krajach, takich jak Chile,
odpady niebezpiecznie niszczą życie w wodzach
Od wieków większość odpadów była topiona w morzu. Dopiero niedawno zdaliśmy sobie
sprawę, że wyrządzamy w ten sposób krzywdę oceanicznej florze i faunie. I tak na
przykład ścieki i nawozy sztuczne dostając się do oceanu powodują nadmierny przyrost
glonów, te zaś mogą produkować trucizny, zakażające pochodzące z morza ryby i
mięczaki. Zjedzenie ich wywołuje zatrucia pokarmowe i zaburzenia nerwowe. Wyrzucanie
do morza większości substancji toksycznych zostało zakazane na całym świecie.
Wrzucanie odpadów promieniotwórczych zakazano już w roku 1983, lecz to, co
wyrzucono do tego czasu, pozostanie niebezpieczne przez tysiące lat. Elektrownie
jądrowe nadal wypuszczają do morza najmniej szkodliwe odpady, zaś rzeki płynące przez
obszary uprzemysłowione przynoszą toksyczne chemikalia. Wiele fok cierpi z powodu
chorób wywołanych, jak się przypuszcza, chemicznym zanieczyszczeniem Morza
Północnego.
W latach 50. zakłady chemiczne w Japonii wypuściły do zatoki Minamata ścieki
zawierające rtęć. Nikt nie przewidział tragedii, jaka się miała wkrótce przydarzyć. Rtęć
skumulowała się w rybach. Ludzie, odżywiający się rybami, zaczęli cierpieć na konwulsje,
paraliż, co w ponad 40 przypadkach zakończyło się śmiercią. Tysiące następnych
ucierpiało w inny sposób.
2
W latach 50. i 60. ludzie z japońskiego miasta Haginoszima nawadniali pola ryżowe wodą
z rzeki zatrutej ściekami przemysłowymi. Rośliny pobierały z wody kadm, co
spowodowało, że ludzie, spożywający wyhodowany w ten sposób ryż, mięli bardzo słabe
kości. Do roku 1968 zmarło co najmniej 100 osób.
Odpady niebezpieczne zatruwają także rośliny i zwierzęta. Kiedy odpady przemysłowe
przedostają się do rzek lub do morza, niszczą wszelkie życie, które się w nich znajduje. W
wielu krajach nadmiar pestycydów i nawozów sztucznych spowodował zatrucie jezior i
wyginięcie ryb.
ZANIECZYSZCZENIE POWIETRZA
.
Możemy zostać narażeni na działanie toksycznych chemikaliów po prostu oddychając
zatrutym powietrzem, wydobywającym się np. z kominów spalarni lub w efekcie wypadku
w zakładach chemicznych. Także żywność i woda pitna mogą zawierać trujące substancje.
Choć trudno jest określić precyzyjnie, w jaki sposób poszczególne związki chemiczne
niszczą nasze zdrowie, wiemy jednak, że niektóre z nich mogą być przyczyna raka,
problemów z ciążą, chorób skóry i kości, ślepoty oraz uszkodzeń mózgu.
Zanieczyszczenia atmosfery po opadnięciu na ziemię oddziaływają degradująco na glebę i
wody powierzchniowe powodując skażenia całego łańcucha pokarmowego.
Poszczególne rodzaje zanieczyszczeń powietrza np. związki siarki ( H2S, SO2 , SO3 ),
związki fluoru, tlenki azotu, pył mają szkodliwy wpływ na rośliny. Substancje te mogą
bezpośrednio niszczyć komórki, zatykać aparaty szparkowe, pokrywać liście
nieprzenikalną warstwą, co ogranicza dostęp światła, a co za tym idzie – fotosyntezę.
Wnikając do wnętrza rośliny, mogą powodować zanikanie chlorofilu. Szczególnie groźne
pod tym względem są pyły cementowe, ponieważ w obecności wody tworzą skorupkę.
Ekosystemy leśne, a w szczególności lasy iglaste, są najbardziej zagrożone skażeniami
atmosfery. Przykład stanowią zniszczone lasy w Górach Izerskich ( wpływ SO2 ) oraz
okolice Puław ( wpływ związków azotu). Zwierzęta, spożywając skażone rośliny oraz
wdychające zanieczyszczone powietrze, chorują. Odbija się to niekorzystnie na hodowli i
chowie zwierząt gospodarczych, a także na losie zwierzyny leśnej i dzikiego ptactwa.
WPŁYW KWAŚNYCH OPADÓW NA ROZWÓJ ORGANIZMÓW.
Kwaśne zanieczyszczenia powietrza nie są problemem poszczególnych regionów, państw
czy nawet kontynentów, lecz problemem ogólnoświatowym. Najbardziej znane są
negatywne skutki oddziaływania kwaśnych deszczy w Europie – oddziaływania na ludzkie
zdrowie, roślinność, wody i zwierzęta. Podobne problemy obserwuje się w Ameryce
Północnej i w Azji.
Kwaśne zanieczyszczenie powietrza ma duży wpływ na zakwaszanie wód stojących (jezior
i zbiorników) wód płynących ( rzek, strumieni, kanałów). Gdy wody zostaną zakwaszone
stają się nieużyteczne dla celów gospodarczych, ale przede wszystkim są szkodliwe dla
ludzi i zwierząt. Rośliny i zwierzęta zamieszkujące środowisko słodkich wód śródlądowych
w różnym stopniu tolerują zmiany kwasowości wód. Najmniej tolerancyjne na
podniesienie się kwasowości wód są ślimaki i małże, bardziej tolerancyjne są takie owady
jak jętki i chruściki, dalej pstrągi, węgorze, plankton. Największą tolerancję wykazują
niektóre rośliny wodne. W jeziorach południowej Skandynawii wiele gatunków roślin lub
zwierząt wyginęło lub zmniejszyło swą liczebność. Ponad 20% jezior w południowej
Norwegii i w Szwecji jest mocno zakwaszonych. W latach 70. wody w jeziorach
zachodniej Szwecji były kwaśne – odczyn wód jeziornych był nawet 1000 razy bardziej
kwaśny niż w latach 30. i 40. W zakwaszonym jeziorze część roślin i zwierząt obumiera.
Ubożeje wtedy także środowisko wodne i lądowe w niektóre gatunki żywiącymi się
organizmami wodnymi, np. zmalała liczba nurków i ptaków żyjących w środowisku
słodkowodnym, ponieważ zmniejszyła się ilość poczwarek jętek i larw chruścika w
jeziorach.
Kwaśne deszcze powodują także uszkodzenia drzew i innych roślin. Za przyczynę „śmierci
lasów ” powszechnie uznane zostały zanieczyszczenia powietrza – a kwaśne deszcze za
głównych winowajców. Zanieczyszczenia powodujące zakwaszenie powietrza oddziałują
na drzewa i inne rośliny w sposób bezpośredni i pośredni. Bezpośredni uszkodzenie drzew
3
powodują kwaśne opady – suche i mokre oaz ozon znajdujący się przy powierzchni
Ziemi. Pośrednio na uszkodzenie drzew wpływa zakwaszenie gleb i wód. Kwaśne opady
uszkadzają liście i korzenie drzew i powodują niedobór substancji odżywczych w glebie.
Kwasy niszczą ochronną warstwę wosku na igłach i liściach. Uszkadza to szparki
oddechowe i przyczynia się do nadmiernego parowania wody. Kwasy powodują także
rozpad chlorofilu w częściach zielonych roślin. Skutkiem oddziaływania kwasów na części
zielone roślin jest zwiększenie wrażliwości drzew na suszę, niskie temperatury i silne
wiatry. Kwaśne opady zakwaszają glebę i uszkadzają korzenie roślin. Zakwaszenie gleby
powoduje wymywanie wielu niezbędnych dla roślin substancji – magnezu, miedzi,
manganu. Powoduje też niedobór składników odżywczych i deficyt wody. W ostatnich
latach gwałtownie obumierają duże ilości drzew w lasach. Jednym z pierwszych miejsc w
Europie, gdzie zaobserwowano masowe uszkodzenia drzew, były lasy w górach
Schwarzwaldu na terenie Niemiec. W Europie w ciągu ostatnich dwudziestu lat zostały
uszkodzone duże powierzchnie lasów, zarówno iglastych i liściastych. W Polsce połowa
gatunków drzew jest uszkodzona w ponad 60 %. Szczególne niebezpieczeństwo grozi
większości drzew iglastych. W Sudetach, na terenie Polski i Czech, na zboczach gór stoją
kikuty martwych drzew iglastych, które niegdyś były zielonym lasem.
Kwaśne zanieczyszczenia powietrza są równym stopniu szkodliwe dla drzew, upraw, gleby
i zwierząt, jak i dla ludzi – ich zdrowia i życia. Dla człowieka szczególnie groźny jest smog
powodujący choroby oddychania i krążenia. Zanieczyszczenie powietrza zwiększa także
kwasowość wody pitnej pochodzącej z ujęć powierzchniowych i podziemnych. Kwasy
wypłukują szkodliwe metale do wody. Woda dostarczana do naszych mieszkań może
zawierać zwiększone ilości ołowiu, miedzi, cynku, glinu, a nawet kadmu. Spożywanie tych
metali w wodzie i innych produktach spożywczych zagraża ludzkiemu zdrowiu. Kadm
uszkadza nerki, nadmiar miedzi powoduje biegunkę, nadmiar glinu uszkadza kości, a
nawet mózg, ołów niszczy system nerwowy. Stwierdzono, że nadmiar glinu w organizmie
człowieka jest przyczyn chorób Alzheimera i Parkinsona.
Podczas oddychania zanieczyszczone powietrze dostaje się do naszych płuc. Powietrze
takie zawiera mniej tlenu – prowadzi to do kłopotów z oddychaniem i krążeniem.
Wdychane zanieczyszczenia przenikają głęboko – sięgają aż do pęcherzyków płucnych,
gdzie życiodajny tlen przenika z płuc do krwi. W wyniku reakcji wilgoci zawartej w
płucach z wdychanym dwutlenkiem siarki może powstać kwas siarkowy paraliżujący
pracę płuc. Uszkodzenie płuc może powodować także nadmierne stężenie ozonu w
powietrzu, którym oddychamy. Ozon powoduje kaszel, niszczy tkanki i osłabia naturalną
ochronę organizmu przed infekcją.
SKUTKI NISZCZENIA OZONU
.
Dla atmosfery – warstwy ozonowej – zagrożeniem jest przemysłowa działalność
człowieka. Głównymi czynnikami powodującymi zmniejszenie warstwy ozonowej są
freony, a mniejszym stopniu inne gazy, takie jak metan czy tlenki azotu. Niszczenie
ozonu jest groźne dla życia na Ziemi. Warstwa ozonowa jak tarcza chroni życie na Ziemi i
zatrzymuje ogromnie niebezpieczne promieniowanie ultrafioletowe zwane UV-C i
częściowo pochłania promieniowanie UV-B, którego nadmiar jest również szkodliwy dla
żywych organizmów na naszej planecie. Likwidacja tej tarczy zagraża ludzkiemu zdrowiu.
Spadek zawartości ozonu w atmosferze o 10% pociąga za sobą wzrost liczby przypadków
raka o 26% (wg Raportu ONZ z listopada 1991) Ustalono także, że zmniejszenie warstwy
ozonu chroniącej przed promieniowaniem UV-B, które powodują obniżenie odporności
organizmu, wywołuje wiele uszkodzeń wzroku – zaćmę, nadwzroczność a nawet ślepotę.
Spadek ilości ozonu zaburza także łańcuch pokarmowy i w niektórych przypadkach
zmniejsza produkcję rolną. Gdy ryż, pszenica czy kukurydza otrzymają nadmierną dawkę
promieniowania ultrafioletowego, to obniża się zarówno jakość i obfitość zbiorów.
Nadmiar promieniowania ultrafioletowego oddziałuje też szkodliwie, choć w różnym
stopniu, na organizmy żywe we wszystkich ekosystemach, zmieniając zależności
pokarmowe, czego konsekwencją mogą być nawet katastrofa ekologiczna. Przerwanie
łańcucha pokarmowego może stanowić zagrożenie dla zaopatrzenia świata w żywność –
na przykład wyginięcie planktonu roślinnego i zwierzęcego w morskich wodach
powierzchniowych przyczyniło się do zagłady ryb, które stanowią ważne źródło żywności
4
dla większości mieszkańców Ziemi.
WPŁYW ZWIĄZKÓW CHEMICZNYCH NA ORGANIZMY
.
Nazwa substancji zanieczyszczającej Toksyczność Występowanie
1 2 3
AmoniakNH3 Amoniak działa drażniąco na błony śluzowe dróg oddechowych, oczu i na
skórę. Wywołuje przykre uczucie pieczenia w gardle, kaszel, ślinotok, nudności,
łzawienie, bóle głowy. Szczególnie niebezpieczny jest dla rogówki oka-powoduje jej
nieodwracalne zmętnienie i owrzodzenie prowadzące, w krańcowych przypadkach, do
przebicia. Wówczas do zmian rogówki dołączają się poważne uszkodzenie tęczówki, ciała
szklistego i siatkówki, powodując całkowitą utratę wzroku. Próg wyczuwalności węchowej
0,5 mg/m3. Stężenia większe niż 1,5*103 mg/m3, mogą być niebezpieczne dla życia
człowieka. Amoniak jest trujący dla ryb i planktonu. Stężenie szkodliwe dla ryb wynosi
1,25mg/m3. Stonogi giną po kilkugodzinnym oddziaływaniu amoniaku o stężeniu
10*103mg/m3, skorupiaki przy stężeniu równym 8*10mg/m3. Amoniak jest wydzielany
do powietrza podczas srebrzenia luster. Jest składnikiem gazów powstających w wyniku
rozkładu ciał organicznych, np. podczas produkcji klejów zwierzęcych, w fabrykach dykty,
w rzeźniach, garbarniach, a także podczas rozkładu odchodów.
ArsenAs Arsen i jego związki wywołują uszkodzenia skóry i błon śluzowych, a niekiedy
układu nerwowego, narządów miąższowych i krwi. Działanie pyłu arsenu na błony
śluzowe powoduje ich przekrwienie, obrzęk oraz zmiany zapalne dróg oddechowych i
spojówek oczu. W przewlekłych zatruciach występują zaburzenia czucia w kończynach.
Arsen jest wykrywany we wszystkich tkankach organizmu, szczególnie we włosach i w
paznokciach. Skutkiem zmian wywołanych działaniem arsenu może być rak skóry. W
wodzie pitnej stężenie arsenu wynosi ok. 1*10-4mg/m3. Znaczne ilości arsenu mogą
występować w żywności (do 50 mg/kg ). W powietrzu atmosferycznym stężenie
związków arsenu wynosi zwykle mniej niż 1*10-5 mg/m3. Arsen należy do trwałych
zanieczyszczeń środowiska. Jego związki ulegają w różnych elementach środowiska
transformacji do związków arsenu trójwartościowego.
AzotanyNO, NO2 Głównym skutkiem działania azotanów jest methemoglobinemia.
Badania przeprowadzone na szczurach wykazały działanie embriotoksyczne (śmiertelność
płodów, resorpcja i zmniejszenie masy noworodków). Azotany występujące w postaci
aerozoli w powietrzu atmosferycznym mogą działać drażniąco na układ
oddechowy.Niemowlęta i bardzo małe dzieci są szczególnie wrażliwe na indukcję
methemoglobinemii przez azotany. Azotany mogą sprzyjać rozwojowi nowotworów.
Bezpośrednim źródłem azotanów w powietrzu atmosferycznym jest emisja z zakładów
produkcji nawozów mineralnych. Pośrednim źródłem jest przemysł chemiczny i
energetyczny. Azotany tworzą się w przyrodzie w wyniku działania bakterii
nitryfikacyjnych. Ulegają wielu przemianom (obieg azotu)
Benzo(a)piren Benzo(a)piren jest kancerogenem dla zwierząt i ludzi. LD50 (myszy)
wynosi 250 mg/kg. Dla myszy jest embriotoksyczny i teratogenny, powoduje uszkodzenia
DNA.Człowiek jest narażony na oddziaływanie benzo(a)pirenu przez drogi oddechowe i
przewód pokarmowy. Benzo(a)piren powstaje w wyniku niecałkowitego spalania paliw, a
także w następstwie biosyntezy przez organizmy wodne. Stężenia benzo(a)pirenu w
powietrzu atmosferycznym wynoszą do 74x10-6 mg/m3, a w wodzie do 13x10-3 mg/m3.
Ponadto benzo(a)piren może występować w żywności, glebie i tkankach różnych
organizmów. Benzo(a)piren przemieszcza się wraz z pyłem i wodą. Ulega
biotransformacji, a także przemianom pod wpływem światła, tlenu i temperatury.
ChlorCl Chlor niszczy życie w wodzie i działa bakteriobójczo. Chlor jest gazem
drażniącym. Działa na błony śluzowe dróg oddechowych, spojówki oczu, a także na
skórę. Chlor w małych dawkach działa przede wszystkim na górne odcinki dróg
oddechowych, w dużym także na odcinki środkowe i dolne. Stężenie większe niż 50 mg/
m3 powoduje podrażnienie błon śluzowych oczu, nosa i górnych dróg oddechowych,
wywołuje łzawienie, kichanie, kaszel, w połączeniu z bólami głowy i za mostkiem.
Stężenie większe niż 200 mg/m3 powoduje obrzęk płuc i śmierć w ciągu kilku godzin,
wśród objawów duszenia i niewydolności krążenia. Większe stężenia mogą spowodować
natychmiastowy zgon wskutek obrzęku głośni. Chlor nie kumuluje się w organizmie i nie
powoduje zatruć przewlekłych, jednak u osób narażonych dłuższy czas na jego działanie
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

happyhour.opx.pl